Van begin september 2011 tot eind juli 2012 reisden Evy & Wim doorheen Afrika. Een unieke ervaring van bijna 11 maanden intens samen rondtrekken met eindeloze landschappen, fantastische kampeerplaatsen en sterrenhemels, prachtige wildparken, interessante culturele ontmoetingen, boeiend vrijwilligerswerk en de confrontatie met de Afrikaanse realiteit. Van de meest idyllische plekjes tot corruptie en armoede. Een reis om nooit te vergeten en een aanrader voor iedereen met zin voor avontuur!
dinsdag 27 december 2011
Goede voornemens
zaterdag 17 december 2011
Liefde voor muziek!
Wat een leuke ervaring was het om een project als dit te zien in Zuid-Afrika. Een land met een bijzonder pijnlijke en complexe geschiedenis, dat nu op zijn eigen manier omgaat met diversiteit. Een mix van geuren en kleuren en maar liefst 11 officiële talen. Op veel vlakken blijft dit zoeken naar nieuwe evenwichten, maar binnen de South African National Youth Orchestra Foundation (SANYOF) lijken ze aardig op weg om dit te vinden.
Met een zeer gedreven team van jonge mensen doen ze er alles aan om jongeren tussen 13 en 25 muziek te laten ontdekken en nieuwe uitdagingen aan te gaan. Er wordt samengewerkt met allerlei lokale muziekscholen en muziekprojecten, zowel in de grote steden als in de kleinste townships. Aan de hand van jaarlijkse audities over heel Zuid-Afrika proberen ze de meest getalenteerde en gedreven muzikanten op te sporen en te betrekken in het nationaal jeugdorkest. Iedereen gelijke kansen, ongeacht financiële of culturele achtergrond. Waar nodig, zijn allerlei beurzen voorhanden en de audities gebeuren anoniem en achter scherm.
Tien dagen lang werden 60 geselecteerde jonge muzikanten ondergedompeld in een sfeer van passie voor muziek, creativiteit, discipline en gedrevenheid. En de lat lag hoog. Met internationale tutoren uit o.a. UK en USA en een dirigent uit Noorwegen, werd er tot 8 uur per dag geoefend op de meest moeilijke klassieke orkestmuziek. De eerste dagen was dit een ware kakafonie van trompetten, saxofoons, hobo’s, klarinetten, dwarsfluiten, percussie enzovoort, maar het resultaat was ronduit indrukwekkend! Zij die aanvankelijk dachten dat de lat te hoog lag voor hen, werden geïnspireerd door anderen en hebben nieuwe horizonten ontdekt en aan zelfvertrouwen gewonnen. Adembenemend wat de synergie van zoveel jong talent doet!
Wat mij het meest ontroert aan dit project is het zien van zoveel passie en wilskracht. Al die jonge mensen die werken voor hun doelen en die weten wat ze willen. Geen enkele repetitie was te veel, discipline vanzelfsprekend. Sommigen studeren al muziek in hoger onderwijs, anderen hebben net muziek ontdekt via hun lokale kerkband, gospelkoren etc. Maar iedereen samen en er was een enorme groepsdruk en teamwork om het geheel naar hogere standaarden te duwen. Niemand wilde berusten in middelmatigheid. Wat een spirit! Ik geloof in muziek en ontwikkeling – in cultuur en ontwikkeling- en in het gigantisch potentieel dat dit land en dit project heeft laten zien!
Ondertussen bleken Wim en ik heel welkom om op het “hoofdkwartier” van het project in Pretoria te verblijven en nog een tijdje langer als vrijwilliger mee te werken. Twee mensen van het team wonen en werken samen in een groot huis en hebben nog een leegstaande kamer achteraan in hun tuin. En zo zijn wij gisteren in onze nieuwe stek ingetrokken. Een lekker gezellig muzikaal huis (met piano!). Ik hou me o.a. verder bezig met de evaluatie en monitoring van het project en terwijl Wim verder zoekt naar iets medisch, neemt hij hier alvast de tuin onder handen. Thank you SA NYO team & youngsters for the wonderful experience and thank you Sophia and Jozua for letting us stay in your house! You are awesome ;) !
Voor meer info over het project zie www.sanyo.org.za of www.facebook.com/sanyof
zondag 4 december 2011
Johannesburg, A World Class African City
Na onze eerste vrijwilligerswerkervaringen in Malawi besloten we in Zuid-Afrika nogmaals onze kans te wagen. Zo werd Sandton onze uitvalsbasis om Johannesburg te ontdekken en onze zoektocht naar vrijwilligerswerk te hervatten.
Johannesburg is . . . groot. Maar dan ook echt groot. In de stad zelf wonen zo’n 3 miljoen mensen, en als je er de voorsteden bijrekent, telt Jozi meer dan 5 miljoen inwoners! Sandton, de voorstad waar we verbleven, doet erg Amerikaans aan: grote lanen met 4 rijstroken in elke richting, de ene shopping mall naast de andere, ... . De enige manier waar je aan merkt dat je niet in Beverly Hills bent, zijn de bedelaars die aan elk verkeerslicht staan.
Johannesburg is een stad van contrasten. Groene buitenwijken met gigantische parken & vijvers, waar vooral de rijkere middenklasse woont tegenover de grijze binnenstad met grauwe steegjes waar de armen slapen.
Johannesburg is ook een stad in ontwikkeling. Er zijn tal van kunstgalerijtjes en er wordt echt aan gewerkt om van Joburg een aangename stad te maken. De koffiebars en eetplekjes schieten als paddestoelen uit de grond. Er zijn ook tal van boeiende trekpleisters in Johannesburg: de Art Gallery, het Apartheidsmuseum, The Cradle of Humankind, Soweto en nog veel meer!
Johannesburg heeft helaas ook de reputatie van een erg onveilige stad te zijn, met talrijke moorden, carjackings en zelfs gewapende overvallen in shopping centra. Gelukkig hebben wij daar niets van gemerkt. Je moet uiteraard niet in het donker over straat wandelen – dat doe je beter in geen enkele Afrikaanse stad – maar met een beetje ‘common sense’ en een klein beetje geluk, kan je zonder problemen genieten van wat Jozi te bieden heeft.
Tot slot nog een woordje over de Gautrain. De Gautrain is een prestigeproject naar aanleiding van de wereldbeker voetbal in 2010. Dit gedeeltelijk ondergronds treinnetwerk brengt je van JHB CBD tot voorbij Pretoria. Aan elke halte zijn er ook enkele busroutes om de omgeving te voorzien. Heerlijk, die Gautrain: proper, vlotjes, mét tijdschema (en ja ze rijden op tijd!!!), veilig, ... . De Gautrain is rustiger dan de Parijse Metro, veiliger dan de Londonse Underground én heeft een beter service dan de Brusselse Metro. Dolle pret!
O ja, we waren uiteraard in Johannesburg om vrijwilligerswerk te zoeken. Na twee weken kuieren door Johannesburg, ontelbare mailtjes, telefoontjes en lunchmeetings later hebben we een aantal pistes, waarvan we eentje meteen konden aanvatten! Zo zijn we net in Port Elizabeth aangekomen (Zuid-Oost kust), waar we meewerken aan een tiendaagse cursus van de South African National Youth Orchestra Foundation. We bevinden ons dus tussen een 50-tal trompetten, hoorns, klarinetten, piccollo’s, tuba’s en andere blaasinstrumenten. De komende tien dagen zullen we helpen waar nodig en verder is het ook de bedoeling om te werken rond de monitoring &evaluation van dit project en de organisatie. Als het meevalt zit er misschien wel een samenwerking in op iets langere termijn en ondertussen blijft Wim zoeken naar een boeiend medisch project.
zaterdag 26 november 2011
Evy & Wim stellen voor: Katie(tje) !
Eerst wilden we op zoek naar een grote Land Rover Defender of een dikke Toyota Land Cruiser. Maar dat kon ons budget niet aan, dus... is het een schattige Toyota RAV4 geworden.
Katie is geboren in 1996 en heeft ondertussen al 210.000km op haar teller staan.
Katie beschikt over vijf wielen, vier zetels, drie deuren, twee zijspiegels en één stuur.
Waarom we een auto wilden? Dat openbaar vervoer gaf ons toch stilaan wat grijze haren (Evy) & wat kale plekken (Wim). Uiteraard is met 28 mensen in een minibusje (voor 14 personen) kruipen erg goed voor de 'local experience'. Minder leuk wordt het als je constant moet bidden dat je bagage (die ofwel in de koffer-die-niet-toe kan, dan wel op het dak) niet uit/van de bus valt. Komt daar nog bij dat de busjes af en toe stil vallen, en dat we vaak het gevoel kregen dat we een 'witte' prijs moesten betalen (en uiteraard moesten we steeds bijbetalen voor onze rugzak). Daarom hadden we het na twee maanden wel gehad met dat openbaar vervoer.
Katie zal nog uitgebreid worden met een tentje & slaapmatjes, een jerrycan en andere nuttige gadgets, zodat we al reizend meer vrijheid hebben. We kunnen dan bijvoorbeeld zelf tussen de olifanten rondrijden (in plaats van een safaritour te boeken) en misschien zelfs eens in een broussedorp overnachten.
Katie heeft ook een fanpagina!
maandag 21 november 2011
Fototijd!
Voor foto's van onze tijd in Malawi: klik hier.
Voor foto's van onze avonturen in Mozambique: klik hier.
dinsdag 15 november 2011
Palmbomen & visjes!
Vanuit Vilanculos, een levendig vissersdorp met veel kleur (en uiteraard véél verse vis – dank u Wim!), hebben we de Bazaruto Archipelago bezocht. Omdat het bezoeken van de 5 eilanden ons net iets te veel centjes zou kosten, hebben we er één uitgekozen en er een geweldige daguitstap van gemaakt. Een kleurige houten zeilboot (een ‘dhow’) bracht ons naar Magaruque, een eiland op een uurtje varen. Normaal gezien gingen we met een groep van een man of 30 op trot zijn, maar aangezien deze gecancelled hadden op het laatste nippertje, bleven enkel wij 2 over. En met de gids, stuurman en kok ook 3 man personeel aan boord! Zo kregen we voor de prijs van een groepstrip, een honeymoontripje! Op het eiland hebben we gesnorkeld, gewandeld én een overheerlijke (en overdadige) seafood lunch verorberd: Giant King Fish is lekker!
Na Vilanculos zijn we doorgereisd naar een kustdorp iets zuidelijker: Tofo! Uiteraard is het busje onderweg in panne gevallen, hebben we ruzie gemaakt met de chauffeur omdat ie ons in ’t zak wilde zetten en zijn we wederom vanachter op een pick-up beland – maar dat worden we stilaan wel gewoon... Het laatste stuk van de rit naar Tofo deed ons weer helemaal ontspannen want gedurende kilometers reden we door palmbomenbossen zoals we er nog nooit gezien hadden! Tofo staat bekend als surfersparadijs, maar aangezien het hier nog laagseizoen is, hebben we enkel grote golven gezien. Een aantal dagen zonnekloppen, met ochtendzwemmekes, strandwandelingen én mijn verjaardag!
10 november is een culinaire verwendag geworden, in een fantastisch decor, met uiterst aangenaam gezelschap! Na een regime van brood met brood en brood (zij die een jaar willen reizen moeten toch af en toe op ’t budget letten...), hebben we ons even laten gaan...: koffie, chocoladetaart met ijs, scampi’s, sushi en een fleske wijn! Geweldig decadent, maar ook geweldig lekker! ’s Avonds afgesloten met een full moon party in het lokale strandbarretje en de dag was helemaal geslaagd!
Na die paar dagen zon, zee, strand waren we helemaal klaar om het stadsleven in te duiken. En zo zijn we dus nu aanbeland in Maputo, de hoofdstad van Mozambique. Maputo is een stad met verkeerslichten, voetpaden, tuk tuk’s, taxi’s, shopping centra, jazzcafé’s en zelfs musea! Wauw.
Na enkele dagen door deze stad te struinen, zijn we helemaal klaar voor onze volgende bestemming: Johannesburg (Joburg of Jozi voor de vrienden)!
zondag 6 november 2011
De toestand is hopeloos, maar niet ernstig...
Volgend verhaal lijkt wel een slechte B-film. We zullen hem daarom dan ook in script-versie vertellen.
Het verhaal
Eens in het politiekantoor aangekomen, steekt de ganster met z’n pet een preek af over het feit dat het blijkbaar verboden is om mee te rijden in een truck (hoewel elke truckchauffeur volk meeneemt). De andere gangster onderzoekt terwijl de paspoorten. Jammer genoeg voor hem, kan hij amper lezen. Want hij denkt dat de intrede datum (24 oktober) van ons visum, de vervaldatum is. Arme jongen. Evy slaagt er in om in haar beste Portugees duidelijk te maken dat ons visum geldig is tot eind november.
Ondertussen is Flik 1 buiten gekomen. Hij is de enige die een beetje Engels spreekt. Wim & Evy steken tegen hem van wal dat het misdadig is dat ze quasi ontvoerd zijn door twee gangsters die beweren politie te zijn, zonder dat ons duidelijk gemaakt werd wat er mis was. De Flik zegt dat de twee gangsters hun identificatie thuis vergeten zijn.
De taak van het foorwijf zit erop, en ze vertrekt. De flik vertelt in zijn beste Engels dat er een vermoeden is dat deze Myolastan drugs is. Evy & Wim zijn erg verbouwereerd en gaan in de verdediging. Ze worden in de gang gezet, zonder paspoorten, en een lange periode van wachten begint voor hen.
De flik hervat opnieuw de discussie over het diploma. Wanneer Wim zegt dat het absoluut belachelijk is, want – zelfs al had hij z’n diploma bij – dan zou de flik er toch niets van verstaan, aangezien Wims diploma’s in het Nederlands zijn geschreven. “You’re very clever” is het antwoord van de flik...
Rond 19u lijkt de flik stilaan zelf zijn geduld te verliezen. Evy vraagt hem nogmaals waar die vriend blijft, en na een telefoontje blijkt het ‘complicated’ te zijn. De flik komt met een voorstel: de twee reizigers mogen beschikken mét hun paspoort. Ze dienen wel hun telefoonnummer én de Myolastan achter te laten. Deze medicatie zal dan onderzocht worden, en als het ok is, kunnen ze het terug komen halen. Evy & Wim zijn helemaal akkoord met deze regeling en enkele telefoontjes later mogen ze plots beschikken. 5u nadat ze van de truck gehaald werden, zijn ze weer vrij.
Ze maken zich uit de voeten en zoeken een motel op. Daar zijn ze opgelucht, maar toch met verstomming geslagen. Na een woelige nacht, bereiken ze de volgende dag alsnog Vilanculos, waar ze wat welverdiende rust nemen.
Dit zou een verhaal kunnen zijn voor een erg slechte film. Helaas is het ons echt overkomen. We zijn erin geslaagd om nog één strip Myolastan “terug te stelen”. We begrijpen het niet goed. We werden verre van vriendelijk behandeld (doch nooit mishandeld); nooit werd er over geld gepraat en dan plots konden we beschikken. We zijn 5u kwaad geweest, bang, ongeduldig, gefrustreerd, geshockeerd, en nog veel meer. We voelen ons allebei serieus bij ons kl*ten genomen door dat foorwijf. En uiteindelijk begrijpen we er niets van. Waarom hebben ze ons vastgehouden? Hebben wij nu uiteindelijk gewonnen omdat ons geduld beter was dan dat van de flik? Hebben zij gewonnen omdat ze ons een absoluut k*tgevoel gegeven hebben over Mozambique én drie strips Myolastan hebben? We weten het niet. We gaan nu gewoon enkele dagen genieten in Vilanculos en dan terug de baan op...
Ilha De Mocambique
Ilha de Mocambique is een klein eiland, slechts een paar km lang en is ooit duidelijk heel mooi geweest. Het eiland was reeds in de 15e eeuw een handelscentrum met grote haven. Vasco Da Gama zette er voet aan land in 1498. Het straatbeeld, de kleuren en diversiteit aan mensen verraden veel Portugese, Latino, Indische en Islamitische invloeden... een boeiende combinatie! Vandaag is het eiland Unesco Werelderfgoed, maar eigenlijk is het vergane glorie. De meeste gebouwen zijn ruines en het openbare ziekenhuis veranderde ’s avonds in een spookkasteel..
Op het eiland verbleven we in de Casa de Luis, een Mozambiquaan met poen & Indische roots. Samen met zijn norse vrouw baat hij een gezellige verblijfplaats uit in zijn achtertuin. We ontmoetten hier voor’t eerst andere reizigers: een Engels-Tsjechisch koppel, twee Australische vrienden en een Portugese. Samen met hen hadden we enkele leuke dagen & avonden.
Zo gingen we met z’n allen naar Goa Island, een klein eilandje op een uurtje zeilen in een ‘dhow’ (een houten vissersbootje). Op dat eiland was een vuurtoren, dé attractie van de dag. In de vuurtoren vonden we enkele vergeelde en verwaterde dag- & logboeken van 1927! Zo gaat Mozambique dus om met z’n geschiedenis...
Een paar dagen langs de prachtige Indische oceaan heeft ons weer helemaal op onze plooi gebracht na de transport-stress, met het zeiltochtje en een cultureel festival als toetje!
Openbaar vervoer in Mozambique
De weg naar Ilha De Mocambique
Het heeft ons maar liefst 2,5 dagen gekost om 800km af te leggen! Lange afstandsbussen bestaan hier nauwelijks, en dus zaten we met onze grote rugzak afwisselend achterop een fiets-taxi’s (die jongens trappen voor hun leven!), in een camion, en achterop een brommer-taxi. Eerste nacht op een derde van de afstand gestrand, geduld bleek dus het codewoord... (jammer, want dat hebben Wim en ik geen van beiden op overschot...) De volgende ochtend gingen we voor dag en dauw een echte bus nemen, maar helaas kwam die nooit opdagen. Het werd dan maar de chapa, de lokale minibus, met 28 man (terwijl zo’n busje in Malawi al meer dan vol genoeg zit bij 20 man!). Opeengepropt als sardienen, een paar man nog rechtstaand tegen de deur geplakt, minstens 5 kinderen op schoot, nog wat levende kippen tussenin, en loeiharde muziek om de sfeer erin te houden. Uuuren hebben we zo gezeten, in onze beste zen-toestand! Ongelooflijk dat er niemand protesteert om zo als beesten behandeld te worden.
De tweede dag opnieuw gestrand, maar gelukkig was de afstand de volgende ochtend niet meer ver om wel tegen de middag op het eiland te geraken. Vermoeid, gespannen en ambetant dan toch op bestemming geraakt, maar dit waren niet beste ingrediënten om de sfeer erin te houden. Die paar dagen relaxen waren dus meer dan welkom!
Verder zuidwaarts
Helaas werden we al snel weer op de proef gesteld toen we het eiland wilde verlaten richting Gurue, een dorp met prachtige theeplantages in het binnenland... We verlieten het eiland rond 4u30 in de ochtend om pas tegen 17u in Gurue aan te komen. De laatste 5 uur reden we vanachter in de open laadbak van een pick-up met 20 man bij 42°C! “Openbaar vervoer” in Mozambique: een uitdaging!
De weg naar Vilanculos verliep zo mogelijk met nog meer hindernissen: zie hierover ons volgend bericht over Muxungue...
zondag 30 oktober 2011
Over vrijwilligerswerk in Afrika en andere goede doelen...
Evy & ik zijn ervan overtuigd dat we tijdens onze tijd in Afrika iets nuttig willen doen, een bijdrage leveren. Maar wat is iets nuttig doen? Pillen in zakjes steken in het districtshospitaal? Spuitjes geven aan zieke kinderen? Enkele pianolessen geven? Engelse taallessen geven aan de staff van de lodge?
In Malawi maakten we kennis met twee verschillende projecten. Het project in de lodge draaide vierkant en de kans dat onze bijdrage op lange termijn nuttig was, dan wel constructief, was miniem. Want hoe nuttig is het om gedurende enkele weken wat Engels te leren aan de staff als je niet weet of een volgende vrijwilliger dat ook zal doen? Waarom zouden wij als vrijwilliger enkele maanden de coördinatie overnemen, als de boel tussen de verschillende vrijwilligers door, geleid wordt door de lokale staff? Als er geen continuïteit is, vragen wij ons af, hoe nuttig is kan onze bijdrage dan zijn?
Music Crossroads, het tweede project, loopt erg goed. Volledig in handen van Malawianen – met funding van buitenaf – had dit project een duidelijk visie en ze slaagde er ook in deze waar te maken. Dit project draaide erg goed zonder hulp van buitenaf, en de meerwaarde die wij (lees: Evy) konden bieden was dan ook beperkt. Evy gaf er enkele pianolessen aan drie muziekleraren. Die drie waren er haar erg dankbaar voor. Maar dan kwam weer de vraag: Wat zullen ze ermee doen eens Evy weg is?
Hier was de vraag voor ons dan eerder: welke meerwaarde kunnen wij bieden? Wat kunnen wij bijdragen op korte termijn, waar de organisatie en hun mensen op lange termijn iets mee kunnen?
Ontwikkelingssamenwerking, en voor ons dan vrijwilligerswerk, moet aan enkele voorwaarden voldoen.
Het spreekt voor zich dat elke vorm van ontwikkelingssamenwerking een antwoord moet bieden op een hulpvraag of een nood van een gemeenschap.
Voor ons is het ook belangrijk om voldoening te krijgen uit hetgeen we doen. Pillen in zakjes steken, mag dan wel het personeel van het ziekenhuis ontlasten, erg boeiend is het niet. (Zeker niet als je vaststelt dat het personeel met hun ‘extra tijd’ de krant gaat lezen.)
Het belangrijkste, naar ons idee, is dat er toekomstperspectief moet zijn, een visie, duurzaamheid, er moet continuïteit zijn. Uiteraard kan het erg leuk zijn om in een plaatselijk schooltje enkele weken Engels te geven. Het antwoord misschien op een hulpvraag van een gemeenschap en je krijgt er waarschijnlijk wel voldoening van. Alleen, wat is de meerwaarde als het enkele maanden of jaren duurt eer er nog eens een sympathieke blanke passeert die tijd en zin heeft om enkele weken Engelse les te geven? Is het dan niet eerder een druppel op een hete plaat dan echte hulp?
Na onze ervaringen in Malawi, blijven we met een beetje op onze honger zitten. Heel veel vierde pijler projecten zijn gestart vanuit goede bedoelingen, maar sterven na verloop van tijd een stille dood. Andere projecten draaien erg goed en hebben dan ook geen extra ‘hulp’ nodig.
Ondertussen blijven Evy & ik uitkijken naar een project. Een project waar we voor onszelf voldoening kunnen uithalen, dat ook een meerwaarde biedt voor ‘de gemeenschap’ én waarin continuïteit verzekerd wordt.
Hoewel de kans klein lijkt dat we zoiets zullen tegenkomen, blijven we onze ogen en oren open houden. En we hopen van harte dat jullie thuis duimen voor ons!
Een erg interessant artikel over ‘voluntourism’ (jawel, er bestaat een term voor!), vinden jullie via deze link (dank je Tina!)
woensdag 26 oktober 2011
Mount Mulanje
Op mijn eerste echte trekking was het gezelschap van een ervaren berggeit (Wim dus) een heuse troef. Mijn lieve macho, die zijn eer hoog wilde houden, wilde geen beroep doen op ander mannelijk gezelschap en deed dus dienst als gids én rugzak-drager (een persoonlijk ezeltje dus). Handig toch, met een hoogteverschil van bijna 1000 meter per dag!
Voor de eerste twee dagen werden we verplicht om toch een gids te nemen. “het is voor de veiligheid meneer”. John was onze gids en vertelde tijdens de eerste klim al klaar en duidelijk dat het hem enkel voor het geld te doen was. (H)eerlijk toch!
De eerste dag vertrokken we vanuit Likhubula richting Chambe. In amper 3u stegen we meer dan 1000m, om in de Chambe hut te overnachten op zo’n 1900m.
Dag twee bracht ons in 3uurtjes naar de Chisepo hut, aan de voet van de klim naar Sapitwa. Omdat onze beentjes wel meer aankonden, besloten we in de namiddag een wandelingetje te maken en zo belandden we in Otto’s Valley, waar we heerlijk konden zwemmen in héél koud water.
De berghutten in het massief doorstaan vlot de vergelijking met Schotse berghutten en komen zelfs in de buurt van de Noorse. Elke berghut wordt bemand door een watchman die voor hout & water zorgt. Erg aangenaam dat je geen hout meer moet kappen na enkele uren stappen...
Het hoogtepunt van de 5-daagse was dag 3: de peak Sapitwa op 3002 meter, die we samen met twee Duitse madammen en hun gids beklommen! Stevig klauwteren vanaf 5u30 ‘s ochtends, af en toe echt gekkenwerk, maar hoogtevrees was gelukkig bij niemand te bespeuren! Het bereiken van de top drie uur later was een opluchting: prachtig uitzicht, super heldere, zonnige ochtend en een graanreep met chocola! Maar de echte ontlading kwam toch pas toen we weer bij de hut aankwamen, tegen de middag...
In de namiddag trok alles dicht en brak er op korte tijd een gigantisch onweer met hagelbollen los zoals we er nog niet dikwijls een gezien hadden! Op onze weg naar het dal waren we twee locals gekruist, die dus op het moment van onweer nog op de berg zaten. Beekjes veranderden in een mum van tijd in wildwaterrivieren en gigantische watervallen. Bij klaarlichte dag werd het plots heel donker en mistig, het zicht moet dus bijzonder beperkt geweest zijn. Gedurende anderhalf uur hebben we met een klein hartje de komst van deze twee locals afgewacht... Net voor zonsondergang kwamen ze beneden aan, zwaar onder de indruk van de weersomstandigheden, ijskoud en hun God bijzonder dankbaar voor zoveel geluk. Een intens moment om een intense dag af te sluiten!
Op dag 4 scheen de zon weer en het leek wel of het helemaal niet gestormd had en dus trokken we vrolijk én zonder gids naar de volgende hut. Via Lichenya trokken we naar de CCAP hut, een oude hut die bewoond werd door een erg vriendelijk en schattig oud meneertje!
Op onze laatste dag was het dalen, dalen, en dalen. Moe maar voldaan kwamen we weer aan in Mulanje. De drukte & de hitte overvielen ons sterk na enkele dagen in de rustige natuur.
Mijn lieve macho heeft de uitdaging vlot doorstaan en krijgt een pluim voor bewezen diensten als gids, drager en motivator! Voor herhaling vatbaar dus!
maandag 17 oktober 2011
Over scrabble tussen de olifanten en andere apen
In Liwonde aangekomen, botsten we op de langharige Pieter, een Zuid-Afrikaan die een Safari Camp uitbaatte. Of we zin hadden om dieren te tellen in het NP? Tuurlijk! Of we kampeergerief bijhadden? Nope... Geen probleem, ik heb wel iets. Hebben jullie eten bij? Euh, nope... Geen probleem! Ik wist dat jullie zouden komen en heb voor alles gezorgd! Euh, ok dan maar...
Naast het NP is een sanctuary, waar men zeldzame dieren in alle rust laat voortplanten, vooraleer enkelen van hen in het NP gezet worden. Dit is begonnen met twee (twee van de laatste 20 ter wereld ofzo) zwarte neushoorns, maar er zitten ook olifanten, buffalo’s, nijlpaarden, ... . Elk jaar in oktober worden er gedurende 5 dagen dieren geteld. Zo heeft men een idee hoe het gaat met het libido van de dieren...
Die telling gaat als volgt: enkele blanke vrijwilligers (wij dus, en véél US Peace Corps Volunteers) kruipen samen met een ranger in een kijkhut. Je weet wel, zo’n ding waarin biologen kruipen om gebiologeerd en muisstil naar de beestjes te kijken. Die ranger is trouwens ook gewapend. Euh, is het hier gevaarlijk dan? Nee hoor, verzekerde hij, maar soms komen de olifanten te dicht bij het kijkhutje, en dan schieten we in de lucht om ze weg te jagen. Leuk...
Het was ondertussen woensdagnamiddag en Evy & ik zaten samen met ranger Mavuto in de hut aan waterhole 4. Stilte en kijken maar... Het duurde niet lang of we zagen de eerste dieren. Whartogs in overvloed (de Pumba’s uit de Leeuwenkoning), impala’s, waterbucks, en nog vanalles. Na een uur of twee zagen we in de verte door het struikgewas enkele buffalo’s. Het is te zeggen... Onze ranger begon moedig te tellen wanneer ze in en rond het waterplasje stonden en hij telde er – hou je vast – 173! Nu, ik was niet veel gewoon (de buffels in de Zoo zijn mijn referentie), en die 173 beesten bij elkaar, groot & klein, dik & dun, waren redelijk indrukwekkend! Na 3u diertjes kijken, werden we afgelost door de volgende ploeg.
De avond sloten we af aan het kampvuur, waarna we moe (we waren om 5u opgestaan) maar voldaan ons tentje in kropen. Donderdag kropen we opnieuw in een kijkhut, helaas zonder veel speciaals.
Plots vond Pieter het goed geweest en gingen we met z’n allen terug naar het Safari Camp. Wat een gezellig kamp! Zowel de dorm als de bar en heel het camp waren echt uitnodigend en superrelax. We bleven er nog twee nachten om een beetje te genieten van de stilte en de rust. Zo werden we vrijdagnamiddag tijdens het scrabblen afgeleid door vijf olifanten die passeerden. Heerlijk!
Ondertussen zijn we in Blantyre. Dit is na Lilongwe de grootste stad van het land, maar erg veel valt er niet te beleven. Dus morgen trekken we richting Mulanje! Een bergmassief aan de grens met Mozambique, waar we enkele dagen aan onze fysiek gaan werken.
1 buffel, 2 buffels, veel buffels!
Wim was er toch niet helemaal gerust op...
dinsdag 11 oktober 2011
Every problem has an expiry date
Na 5 weken Lilongwe, verlaten we de hoofdstad om te gaan reizen.
Doorheen het zuiden van Malawi, richting Mozambique.
We vertrekken hier met een dubbel gevoel. In het KwasaKwasa-project hebben we veel frustratie gekend, omwille van moeilijke communicatie met België en andere ideeën over wat ontwikkelingssamenwerking zou kunnen of moeten zijn.
Anderzijds hebben we hier op die 5 weken ook een hoop leuke mensen leren kennen, zowel mzungu’s als locals, hebben we een kijkje genomen in een lokaal ziekenhuis & hebben we Music Crossroads van dichtbij leren kennen. Fantastisch hoe zij met muziek het beste uit de jongeren weten te halen!
Woensdag trekken we richting Liwonde National Park waar we olifanten en nijlpaarden gaan opzoeken. Na de beestenboel duiken we het Mulanjemassief in, om enkele dagen rond te trekken. Prima vooruitzichten dus!
To all the nice people we have met in Lilongwe, including Greg & Tom, the staff from the Kwasa Lodge & the people from Music Crossroads: ZIKOMO KWAMBIRI !!!
woensdag 28 september 2011
Even geproefd van het paradijs aan Lake Malawi!
waar we ons hebben genesteld in een prachtige strandhut aan de rand van het meer in het klein en zeer bescheiden vissersdorp Chembe.
Opstaan met zicht op het meer, ontbijten op het terras van onze houten chalet en een frisse duik in het meer was de ideale manier om even van Totale Rust te genieten.
Omdat het moeilijk is in woorden te beschrijven hoe leuk het kayakken was, hoe mooi het national park met al zijn apen, hoe ontspannend de strandwandelingen en hoe idyllisch de zonsondergangen, zullen we onze vierdaagse aan Lake Malawi gewoon illustreren met wat foto's...
We hebben ervan genoten!