Visiting Wim & Evy in The Land Of Sand (door Marjo)

Eindelijk is het me dan toch gelukt om mijn zusje en Wim een bezoekje te brengen.  Twee weekjes mee genieten in Namibië, het land of the endless horizons.   En dat klopt in elk geval!   Namibië is prachtig.  Met amper een tweetal miljoen inwoners in een land dat 25 keer zo groot is als België, is het overal rustig, er zijn dagen geweest dat we amper iemand zijn tegengekomen.    Een zaligheid, zo rustig, zo uitgestrekt, zo mooi.     

We hadden afgesproken dat ik zou meereizen met hen op dezelfde manier zoals  zij dat al maanden doen.   Met de tent en overlevend op noodles en pasta.  En dat is me prima bevallen, een beetje back to basics.   Maar ze zijn levensgenieters en hun echte Belgische roots nog niet vergeten, dus wordt er op tijd en stond ook wel geaperitiefd met het pintje en een zak chips (Wim moet toch ergens de verloren kilo’s van het  gezonde leven weer zien in te halen).    En natuurlijk wordt er ook wel eens uitgebreider gekookt, met een braai, barbecue dus, zoals dat hier heet, of trakteerden we onszelf op een uitje in een restaurant.   En dat gaat dan van sushi tot giraffe of zebra.   Heerlijk lekker, overigens.      Ze leven dus sober, maar met hier en daar een extraatje, vond ik het een prima way of life.  

Maar terug naar het land of sand, de prachtige woestijnen met de eindeloze duinen, echt zoals in de boekskes.   Adembenemend.   Wondermooi.    Onbeschrijflijk.    En de Namibiërs houden het eenvoudig.   De duinen krijgen hier gewoon een nummer. Dune 45 in Sesriem  en absoluut ook Dune 7 in Swakopmund zijn aanraders!   Omdat we alledrie de wintervakantie gemist hebben (wat erger voor mij is dan voor hen ;) ) , hebben we ons hartje toch nog even kunnen ophalen  door te gaan sandboarden.   Echt heel gelijkaardig met het snowboarden, maar wel zonder lift.    De duin gewoon terug te voet omhoog, dat is pas sport!    En voor Evy was het vooral racen naar beneden met een plank , met snelheden tot 60 à 70 km per uur.   En gaan!

Een streepje cultuur wilden we natuurlijk ook niet missen, dus een bezoekje aan de Damara  en de Himba, waren dan ook een must.   En omdat we soms echt zo weinig mensen tegenkwamen, was ik soms al bijna het gevoel van echt wel in Afrika te zijn kwijt.    Dat heb ik daar in elk geval teruggevonden.   Het kleurrijke Afrika met eeuwenoude tradities.   Volkeren die hun eigen dorp bouwen in the middle of nowhere en voor bijna alles zelf zorgen, zodat ze dus niet naar de supermarkt moeten gaan.    Een typische klederdracht  per stam, als is die klederdracht voor de vrouwen eerder schaars.    In monokini rondlopen is duidelijk niet vooruitstrevend.     Maar ik blijf een beha toch nog wel praktisch vinden.  Ik ben dan ook maar een gewone Westerling .... 

We hebben heel wat kilometers afgelegd met Katie, hun autootje, of moet ik een echte RAV 4 zeggen?! Ze heeft alle lastige wegen moedig getrotseert, want van een goede weg is er vaak geen sprake, laat staan dat er veel asfalt is.  Met drie pasten we er net in.    Katie is hier dus hun trouwe vriendin, hun huis en zelfs op tijdens mijn korte verblijf snap ik bijna waarom ze haar eigen faceboekpagina van hen gekregen heeft.  

Afrika zou Afrika natuurlijk niet zijn zonder enkele game drives in een Safaripark, Etosha.    Prachtige natuur, heel veel wild.   Massa’s zebra’s, wildebeesten, gemsbokken, springbokken, giraffen  én enorm veel zwarte neushoorns hebben we gezien.   Een echte zeldzaamheid!    Om een idee te geven, Wim en Evy hadden eerder 85  EUR per persoon voor betaald  (even een uitspattinkje  én de rhino’s zijn een nieuwe passie van Wim) en hebben er toen maar ééntje mogen  zien.   Lucky us dus!  Jammer genoeg hebben we de leeuwen moeten missen, maar dat is dan weer een goede reden om nog eens naar Afrika af te zakken.

Intussen zijn we terug in Windhoek beland, voor mij zit het er bijna op. 

Het was enorm leuk om hen terug te zien, ze zien er allebei heel happy, ontspannen en gezond uit!  

They are living the good life, want  het is zoals ze zeggen  ‘  ‘t zijn de zotten die werken’.

Merci dat ik even mee mocht reizen, ik heb er enorm van genoten.    Geniet nog van jullie laatste maanden, schatjes , en tot in juli! 

                                                                                                                                
Marjo

Een blij weerzien!

Intimiteit op Dune 45.

Inleefmoment in Dead Vlei.

Genieten op Dune 7.

Stoerdoenerij in Walvis Bay.

De grootste zeehondenkolonie in Afrika. Dat het stonk!

Himba meets modernity.

Dorst!

Kontjes keuren in Etosha.

Braai by night.

Cape Town, The Mother City!

Na 4 maanden en half doorheen Zuid-Afrika te reizen, was volgens locals de moment suprême aangebroken! Cape Town zou fantastisch zijn, niet te evenaren mooi en boeiend en dus waren onze verwachtingen hoog gespannen! We werden niet teleurgesteld.

Kaapstad als stad is anders dan de andere steden in Zuid-Afrika. Een pak minder chaos, een echt stadscentrum met historische gebouwen, veel design-winkels, koffieshops en barrekes.... Een stad naar Europese stijl dus. Aangenaam vertoeven, mooie kustlijn en de aanwijzigheid van de tafelberg zo vlak bij de stad is geweldig indrukwekkend!

De omgeving daarrond was nog veel indrukwekkender. Kaapstad ligt aan een baai, en het zicht vanuit Table View, de overkant van de baai is niet-te-evenaren-fantastisch! Wauw. Ook het Zuiden van Kaapstad is prachtig, met Cape Peninsula als hoogtepunt: de African Penguins op het strand in Simon’s Town, Cape Point (met standbeelden van ontdekkingsreizigers Da Gama en Dias!), de twelve apostels, Chapman’s Peak en Hout Bay. Wondermooie natuur en dat aan de rand van zo’n wereldstad. Uiteraard hebben we ook Robben Island bezocht, het eiland waar Nelson Mandela 18 jaar lang heeft opgesloten gezeten. Om dat te bezoeken terwijl we zijn biografie aan het lezen zijn is een hele ervaring... Cape Town is absoluut de moeite!

Wat ook de moeite was, was het weerzien met huisgenoot Arne en zijn vriendin Lore! Super tof, na al die maanden! Uitgebreid bijgebabbeld, met de nodige flessen Zuid-Afrikaanse wijn en Belgische Chimey!

Ons avontuur in Zuid-Afrika hebben we afgesloten met vier uur les kitesurfen op een prachtig lagoon. Al doende leert men - en vooral ook met vallen en opstaan  !

Zuid-Afrika is een fantastisch land. Dat de criminaliteitscijfers hoog zijn, hebben we helaas zelf mogen ervaren, maar Johannesburg, het South African National Youth Orchestra, Kruger NP, Blyde River Canyon, Drakensberg, de Wild Coast, Garden Route & Route 62, Winelands en Kaapstad zullen we nooit vergeten. Net zoals de vele Afrikaners, Xhosa, Zulu en andere sympathieke mensen die we onderweg hebben leren kennen.

We hebben ervan genoten.... en morgen steken we de grens over. Het voelt wat raar om Zuid-Afrika na al die maanden achter ons te verlaten, maar... Namibia, here we come!! Wat een zalig gevoel te beseffen dat Wim en ik nog maanden samen verder kunnen reizen. Er is niets liever dat ik nu zou doen en ik kan me geen beter gezelschap voorstellen. En met Marjo er vanaf volgende week even bij, kunnen we genieten van nog meer heerlijke compagnie. Ik ben een gelukkig mens.

Willing Workers On Organic Farms

In maart zijn we twee weken gaan werken op een boerderij als “Wwoofers”. Als“Willing Workers on Organic Farms” werk je voor een aantal weken tot maanden op een boerderij, in ruil voor eten en accomodatie. We dachten dat dit een ideaal tussendoortje was tijdens onze reis, om de wijnlanden uitgebreid te ontdekken en ander jong volk te ontmoeten! Het is een beetje van de twee geworden, maar geen overdonderend succes...

Door onze autoperikelen van voorheen, waren we een pak later dan gepland gestart met het wwoofen., waardoor we de wijnoogst net gemist hadden en op 1 jonge Fransman na, alle andere wwoofers net vertrokken waren. Jammer, maar niets aan te doen. Niet dat we daardoor geen werk meer hadden - op een wine farm is altijd vanalles te doen: tientallen wijntonnen afschuren en vernissen, kasten en planken timmeren, de schuur (“old chapel”) schilderen, de goot uitkuisen, tuinverlichting repareren enzovoort! Handige Harrie Wim vond dat best leuk, ik iets minder... te meer omdat ik de eerste week ziek was door tick bite fever (tekenbeten koorts) en dus aan de antibiotica zat – ik had dus geregeld meer zin om in mijn bed te kruipen dan om hele dagen fysiek werk te doen in de hitte.

Het laatste weekend van onze wwoofing avonturen vond op de wine farm de trouw van de zoon van de vrouw des huizes plaats. 120 man werd er verwacht, waarvan er meer dan 60 bleef slapen! Gigantische voorbereidingen dus en de spanning was van dagen te voren te voelen... Maar, Belgisch organisatietalent kwam goed van pas en het trouwweekend is helemaal verlopen volgens plan (wij steken die pluim op onze hoed)!

Na het wwoofen hebben we nog 2 dagen doorgebracht in de wijnstreek (Wellington, Franschoek, Paarl en Stellenbosch), met lekkere wine tastings, boeiende rondleidingen bij wijnmakers en fantastische uitzichten. Dit heeft onze tijd in de wijnstreek helemaal goedgemaakt en het heeft gesmaakt!