Na een
frisse (10°C) nacht in hun tentje, staan Evy & Wim rond 7u op. Onbijtgranen
met yoghurt & een tasje koffie als ontbijt. Na het ontbijt rijdt Evy met
Katie naar het Livingstone General Hospital, waar ze Wim afzet aan de Casualty
Ward.
Evy rijdt
dan Livingstone uit, door het Mosi-Oa-Tunya National Park, richting “ Tujatane”,
de Tongabezi Trust School. Opletten is het op de weg: overstekende baboons
& passerende giraffen zijn geen uitzondering! Eens aangekomen op de school,
zet Evy zich achter de laptop.
Nadat ze
eerst wat mailtjes en de online krant gelezen heeft, surft ze op het net op
zoek naar nieuwe donoren voor het project. Momenteel wordt het project
voornamelijk gedragen door privé mensen, meestal rijke toeristen die in de
nabijgelegen Tongabezi Lodge (een nachtje logeren kost hier algauw $700!), die
beslissen een kind te sponsoren, of die een maandelijkse bijdrage leveren aan
het Feeding Programme. Deze privé-donoren zijn uiteraard meer dan welkom voor
het project, maar geven niet de financiële zekerheid om deze school met 160
kinderen te kunnen blijven runnen.
En dus
zoekt Evy naar nieuwe donoren, vooral voor hun interscholencompetitie van het
performing arts programma en de sensibiliseringsactiviteiten rond HIV/Aids:
grote bedrijven en overheidsinstanties in Zambia, maar evengoed NGO’s en
charities in de UK en omstreken. Tussen al dat zoekwerk en het schrijven van
nieuwe projectvoorstellen door, is er gelukkig ook tijd om te lachen met de
kindjes, wat te kletsen met de manager (Beth, een jonge vrouw uit de UK) of met
één van de (lokaal aangeworven) leerkrachten. En uiteraard is er de middagpauze
met een lekker bordje nsima: een papje van maïsmeel en bonen- de nationale pla
van de meeste Afrikaanse landen hier in de buurt!
Ondertussen
registreert Wim de eerste patiënten op de casualty. Papieren in orde? (Jaja,
ook in Zambia is de patiëntregistratie geen lachertje), parameters nemen
(bloeddruk, temperatuur, gewicht). Na de registratie nemen de patiënten plaats
in de wachtrij, tot de Clinical Officer (CO) hen kan onderzoeken. De CO heeft
drie jaar gestudeerd en handelt voornamelijk aan de hand van beslissingsbomen.
Na het onderzoek door de CO gaat de patiënt ofwel eerst langs de
radiologie/echografie, ofwel meteen langs de apotheek, of eerst nog even langs
de verpleegkundige voor een spuit in de poep!
Op de
casualty ziet Wim veel mensen met snijwonden & breuken, maar helaas ook
kinderen met oude uitgebreide & geïnfecteerde brandwonden, of volwassenen
die van daken vallen.
In de
namiddag schoolt Wim zich bij op de materniteit. Het is een unieke kans om toch
iets in de praktijk te leren over bevallen en al wat daarbij komt kijken,
aangezien hij in België niet verder kwam dan de theorie.
Na een
‘vermoeiende’ werkdag gaan Evy & Wim ook nog sporten in de Livingstone
Country Club! Heerlijk oude koloniale gebouwen met een golf court, maar ook met
een fitness en aerobic- & yogalessen. Na een uurtje zweten en zwoegen is
het tijd voor een douche en een heerlijke budgetvriendelijke avondmaaltijd:
instant noodles, ravioli uit blik, maar evengoed ook lekkere zelfgemaakte pasta
bolognaise!
Verder
brengt de avond rust: een spelletje pool, een beetje lezen, wat op de computer
tokkelen, en op tijd naar bed! Want morgen is het weer een nieuwe werkdag!
In het
weekend hebben ze wel al eens de bloemetjes buiten gezet. De lokale expats die
ze in de sportclub en in de school hebben leren kennen, zijn toffe mensen en prima gezelschap om
pintjes aan de Zambezi rivier mee te drinken of de lokale restaurantjes te
verkennen!
