maandag 23 juli 2012

Out Of Africa


Bijna 11 maanden waren we in Afrika. We hebben gereisd, gewerkt & gewwoofft. We hebben gelift, op minibusjes gezeten, een auto gekocht en die later weer verkocht. We hebben momenten gekend van miserie en momenten gekend van diep geluk. We hebben dieren gezien, zandduinen, oceanen, meren & rivieren.

We kregen al enkele keren de voorspelbare vraag: wat was nu het beste? Wat zou je iemand aanraden?
Da’s moeilijk te zeggen. We hebben 10 landen gezien, en elk land heeft iets verschillend te bieden. Malawi is erg compact (naar Afrikaanse normen) en de mensen zijn er erg vriendelijk. Mozambique heeft z’n prachtige kustlijn en z’n corrupte flikken. Zuid-Afrika heeft een rijke politieke geschiedenis, en de best toegankelijke wildparken. Swaziland heeft z’n geschifte koning & Lesotho heeft geen wegen. Namibia is dan weer beroemd om z’n zandduinen en de Himba volkeren. Botswana heeft de Okavango Delta en de grootste zoutmeren van het continent. Zambia & Zimbabwe liggen broederlijk naast elkaar, met de Victoria Falls tussen hen in. En Tanzania heeft De Grote Trek & Zanzibar. Voor ieder wat wils dus.
We hebben wel lijstjes gemaakt (top 10, beste campingplaatsen, beste wildparken, meest corrupte politie, ...), maar die gaan we hier zomaar niet neerpennen. Want alles wat we gezien en gedaan hebben heeft z’n waarde, het hangt er maar vanaf wat je wil.

Maar na een jaar in Afrika zijn wij ook niet meer gevoelloos voor corruptie: betaal ons een pintje en we vertellen je onze favorieten!

  
The African Story
Afrika is niet enkel het continent dat beroemd is voor zijn wildparken. Het is helaas ook het continent met een belabberde economie & politiek, én het enige continent waar tientallen jaren van donorgeld, NGO’s en goede bedoelingen niets of weinig hebben uitgehaald.
We vertrokken niet naar Afrika enkel en alleen om te reizen. We wilden ook een beetje de wereld redden. We hebben talloze projecten gezien: grote & kleine, goeie & slechte. We kunnen moeilijk ontkennen dat we ontgoocheld zijn op dit vlak. Veel projecten starten vanuit goede bedoelingen, maar zijn amper of niet doordacht. Weinig projecten maken gebruik van de plaatselijke knowhow en mankracht om projecten te realiseren, of stoten op fatalisme & ‘je m’en foutisme’ bij de lokale bevolking. Veel goede doelen steken een hoop geld in een mooie blinkende Land Rover en een mooi bureel, waarna een hoop geld blijft kleven aan de handen van politici.  Zo blijven er niet veel middelen over om een wezenlijk verschil te maken.
We hebben heel wat gelezen over de politieke geschiedenis van Afrika, ook over de zin of onzin van internationale hulp. We hebben zelf verschillende projecten gezien die goed bedoeld waren, maar nergens toe leiden. Op dat vlak was het een ontnuchterende ervaring. We komen een pak realistischer terug naar huis.
Een toepasselijke quote van Paul Theroux: “Wonderful people, terrible government. The African story.”
Gelukkig mochten we ook enkele goede projecten ontdekken: Music Crossroads, het South African National Youth Orchestra & de Tujatane school zijn voorbeelden van hoe het wél kan!


Stanley & Livingstone achterna
Onze reis was ook een ontdekkingsreis. We hebben niet enkel voor ons ongekende plaatsen ‘ontdekt’, we hebben ook onszelf beter leren kennen. 10 maanden waren Evy & ik 24/7 bij elkaar. Alles deden we samen, of toch bijna. Als je continu bij elkaar bent, leer je snel elkaars kleine en grote kantjes kennen. We hebben voor tal van uitdagingen gestaan en we zijn er elke keer samen doorgekomen. Het klinkt misschien wat té gemakkelijk, maar ik vind dat het fantastisch is gegaan. Die paar keer dat we kibbelden was het omdat één van ons zijn/haar geduld op was met het wachten op een minibus, of omdat de één gefrustreerd was omwille van het zoveelste van-het-kastje-naar-de-muur-gestuurd-worden-en-terug.

Evy is m’n ideale reismaatje gebleken. En waar ik erg genoten heb van m’n “onafhankelijkheid” tijdens m’n reis door Australië, kan ik me niet voorstellen dat ik met iemand anders deze reis had kunnen maken.


En nu?
Nu keren we terug naar huis. Antwerpen, België. Een beetje zoals het cliché: financieel arm, maar ontzettend rijk aan ervaringen. We keren naar Antwerpen zonder vaste woonplaats, allebei werkloos. Dus thuis begint een nieuw avontuur: op zoek gaan naar een gezellig stekje voor ons twee, de eindeloze zoektocht naar een boeiende job.
Maar nog veel belangrijker, ervoor zorgen dat Evy & ik een topteam blijven!

Tot gauw!
Wim 

P.S.: Als aflsuiter vonden we nog een leuke tekst op een wijnfles:

Be passionate,
Love,
Dream big,
Be spontaneous,
Celebrate,
Change the world or go home!

vrijdag 29 juni 2012

Onze laatste weken met z'n tweetjes

Na onze maand vrijwilligerswerk in Zambia, begon de tijd écht te korten (naar ons gevoel). We vertrokken begin juni uit Zambia en wilden rond half juni in Johannesburg zijn, om voldoende tijd te hebben om Katie te verkopen.
Tijdens onze trip door Zimbabwe merkten we dat we moe waren. Niet omdat we slecht slapen ofzo, maar gewoon moe van het reizen. En het mag ongeloofelijk rotverwend klinken, maar na maanden van onderweg zijn, nieuwe ervaringen opdoen, andere culturen ontdekken, tentje uit- & weer inpakken, zijn we toch een beetje moe.

Daarom zagen we die twee-drie weken in Johannesburg wel zitten: We hadden er in november al 3 weken gespendeerd, en dus was terug naar Johannesburg gaan een beetje “thuiskomen”. We hebben hier de voorbije twee weken héél veel tijd gehad om koffietjes te gaan drinken (yummie!), boeken te lezen, foto’s te sorteren & selecteren, zenuwachtig te worden over onze zoektocht naar een appartement & een (leuke) job, een beetje te zwemmen, maar vooral ook een beetje bekomen.

We hebben ook gecouchsurft (als dat een werkwoord kan zijn: www.couchsurfing.org). Het eerste weekend viel dat wat tegen, maar vorig weekend maakte dat ruimschoots goed!
We belandden bij Michael & Sheena, een koppel in hun late veertiger jaren die een beetje gek zijn. Maar dan in de goede zin van het woord! Ze werken zich te pletter, maar proberen ook te genieten van het leven: ze zijn wijn- & muziekliefhebbers, dus dat gaf al veel stof tot gesprek! Ze namen ons ook mee op tal van uitjes met & zonder hun vrienden. Leuk!

Het klikte zo goed met hen dat we hier kunnen blijven tot zaterdag, wanneer we naar Tanzania vliegen. En het wordt nog beter! Sheena & Michael vinden Katie zó leuk, dat ze besloten hebben haar te kopen zodat hun zoon met een fatsoenlijke wagen kan leren rijden!
Dus we laten Katie achter met spijt in het hart, maar we zijn er gerust in dat haar nieuwe eigenaars goed voor haar zullen zorgen!

Na al die koffietjes, gezellige avonden, yoga-lessen en zwemsessies  zijn we stilaan uitgerust om als professionele reisleiders m’n ouders & m’n zus door Tanzania te gidsen.

Tanzania, here we come!

Evy denkt na over de toekomst.

Evy groet de dieren.

Zeg eens 'aaaaaa'

CouchSurfen = lekker eten + lekkere wijn + boeiend gezelschap

Koffie...

Wim zoekt zijn weg uit het doolhof.

donderdag 21 juni 2012

Zimbabwe, een land met veel blauw op straat!

Na onze maand vrijwilligerswerk in Livingstone, Zambia, besloten we via Zimbabwe terug naar Zuid-Afrika te reizen.
We hadden de voorbije maanden veel getwijfeld en gediscussieerd over Zimbabwe. Was Zimbabwe niet dat land waar alle ‘witten’ door Robert Mugabe weg gejaagd waren? Was Robert Mugabe niet die 89 jarige dictator die bij de vorige verkiezingen mensen bedreigd had én vermoord als ze niet voor hem zouden stemmen? Was Zimbabwe niet dat land met de ontelbare roadblocks, bemand door ontzettend corrupte politie’agenten’?
We besloten het erop te wagen, en in het slechtste geval konden we halverwege nog altijd oversteken naar Botswana om zo terug in Zuid-Afrika te raken.

We begonnen onze trip in Victoria Falls het dorp dat genaamd is naar – je raadt het nooit – de Victoria Falls! Het begon al goed met een avondje uit eten. De ober kwam naar ons en zei: “Excuse me sir, there is an elephant outside”. Euh... Excuseer?  En effectief, er stond een olifant in de straat rustig blaadjes van een boom te knabbelen!
  
Na de Vic Falls van de andere kant gezien te hebben, trokken we richting Hwange National Park, het grootste NP van Zimbabwe.
Eens in het NP zetten we onze tent op in een van de drie camps. Beetje triest wel: helemaal in verval, het leek alsof er in jaren geen volk meer was geweest, maar mét gemotiveerde en vriendelijke staff!
Na twee dagen in het park belandden we in the Ivory Lodge, waar we goedkoop & in alle luxe konden kamperen. We moesten wel nog even een speciale roadblock passeren: één met drie leeuwen!

Na Hwange National Park ging het richting Bulawayo, de tweede stad in Zimbabwe. In Bulawayo zelf was niet veel te beleven, en het was te merken dat het “niet zo goed gaat” in Zimbabwe: lege supermarkten, bankautomaten die niet werken, ... dus gingen we de dag nadien de Matopos verkennen. Het is een regio met grote ronde rotsblokken en erg fotogeniek!

Na Matopos ging het richting de grens en richting onze oude vriend: Zuid-Afrika!

De roadblocks in Zimbabwe
We hadden op voorhand onze “research” gedaan betreffende de roadblocks. We hadden reflecterende stickers, twee veiligheidsdriehoeken & een brandblusser nodig. De garagist raadde vooral de eerste twee aan, omdat een brandblusser nogal prijzig is. Wat dan als de politie vraagt om de brandblusser? “Gewoon zeggen dat ie ver weg zit”, was volgens de garagist de beste uitvlucht.
We reden 850km in Zimbabwe en werden in totaal 15 (!) keer tegengehouden voor controle. Met een glimlach, vriendelijke woorden, en een erg overtuigend “ onze brandblusser zit écht ver weg meneer”, passeerden we ze allemaal zonder problemen!

Ondertussen zijn we opnieuw in Johannesburg. We blijven hier tot eind juni. Zo hebben we tijd om onze auto te verkopen (snif) en ons mentaal voor te bereiden op de komst van mijn (Wims) ouders & zus in Tanzania! Met hen reizen we nog drie weken in Tanzania en dan is het echt gedaan.

The Smoke That Thunders!

De Vic Falls van de andere kant.

Tanken? Unleaded of Diesel?



Evy "working out"

dinsdag 5 juni 2012

The Smoke That Thunders!


Ze zijn 1700m breed, zo’n 107m diep en ze zijn genoemd naar de Britse queen: De Victoria Falls. In de lokale taal noemen deze watervallen Mosi Oa Tunya, ofwel The Smoke That Thunders, en dat is een zeer toepasselijke naam.

Wij bezochten de Falls 3 keer: in Zambia, in Zimbabwe én by night!

We bezochten de Falls kort na het einde van het regenseizoen wat maakt dat er zoveel water naar beneden stort dat er een watergordijn opgestuwd wordt waardoor je klets- maar dan ook echt kletsnat wordt!

Het absolute hoogtepunt van onze bezoeken aan de Falls was ons avondbezoek tijdens volle maan. Wanneer het volle maan is, zie je door het maanlicht ook ’s nachts een regenboog! Dit natuurfenomeen staat te boek als lunar rainbow en is echt onbeschrijfelijk-magisch-heel-mooi-en-uniek en vooral WAUW!

Verder laten we de foto’s voor zich spreken...



Poseren in Zambia

Helemaal klaar om de Smoke te trotseren!

Het regent, het regent, ...

Swimming at own risk!


The Smoke That Thunders: Meer foto's!

Lunar Rainbow

The Smoke & de brug tussen Zambia & Zimbabwe

Poseren in Zimbabwe



zondag 27 mei 2012

Een dag in Livingstone, Zambia


Na een frisse (10°C) nacht in hun tentje, staan Evy & Wim rond 7u op. Onbijtgranen met yoghurt & een tasje koffie als ontbijt. Na het ontbijt rijdt Evy met Katie naar het Livingstone General Hospital, waar ze Wim afzet aan de Casualty Ward.

Evy rijdt dan Livingstone uit, door het Mosi-Oa-Tunya National Park, richting “ Tujatane”, de Tongabezi Trust School. Opletten is het op de weg: overstekende baboons & passerende giraffen zijn geen uitzondering! Eens aangekomen op de school, zet Evy zich achter de laptop.
Nadat ze eerst wat mailtjes en de online krant gelezen heeft, surft ze op het net op zoek naar nieuwe donoren voor het project. Momenteel wordt het project voornamelijk gedragen door privé mensen, meestal rijke toeristen die in de nabijgelegen Tongabezi Lodge (een nachtje logeren kost hier algauw $700!), die beslissen een kind te sponsoren, of die een maandelijkse bijdrage leveren aan het Feeding Programme. Deze privé-donoren zijn uiteraard meer dan welkom voor het project, maar geven niet de financiële zekerheid om deze school met 160 kinderen te kunnen blijven runnen.
En dus zoekt Evy naar nieuwe donoren, vooral voor hun interscholencompetitie van het performing arts programma en de sensibiliseringsactiviteiten rond HIV/Aids: grote bedrijven en overheidsinstanties in Zambia, maar evengoed NGO’s en charities in de UK en omstreken. Tussen al dat zoekwerk en het schrijven van nieuwe projectvoorstellen door, is er gelukkig ook tijd om te lachen met de kindjes, wat te kletsen met de manager (Beth, een jonge vrouw uit de UK) of met één van de (lokaal aangeworven) leerkrachten. En uiteraard is er de middagpauze met een lekker bordje nsima: een papje van maïsmeel en bonen- de nationale pla van de meeste Afrikaanse landen hier in de buurt!

Ondertussen registreert Wim de eerste patiënten op de casualty. Papieren in orde? (Jaja, ook in Zambia is de patiëntregistratie geen lachertje), parameters nemen (bloeddruk, temperatuur, gewicht). Na de registratie nemen de patiënten plaats in de wachtrij, tot de Clinical Officer (CO) hen kan onderzoeken. De CO heeft drie jaar gestudeerd en handelt voornamelijk aan de hand van beslissingsbomen. Na het onderzoek door de CO gaat de patiënt ofwel eerst langs de radiologie/echografie, ofwel meteen langs de apotheek, of eerst nog even langs de verpleegkundige voor een spuit in de poep!
Op de casualty ziet Wim veel mensen met snijwonden & breuken, maar helaas ook kinderen met oude uitgebreide & geïnfecteerde brandwonden, of volwassenen die van daken vallen.
In de namiddag schoolt Wim zich bij op de materniteit. Het is een unieke kans om toch iets in de praktijk te leren over bevallen en al wat daarbij komt kijken, aangezien hij in België niet verder kwam dan de theorie.

Na een ‘vermoeiende’ werkdag gaan Evy & Wim ook nog sporten in de Livingstone Country Club! Heerlijk oude koloniale gebouwen met een golf court, maar ook met een fitness en aerobic- & yogalessen. Na een uurtje zweten en zwoegen is het tijd voor een douche en een heerlijke budgetvriendelijke avondmaaltijd: instant noodles, ravioli uit blik, maar evengoed ook lekkere zelfgemaakte pasta bolognaise!

Verder brengt de avond rust: een spelletje pool, een beetje lezen, wat op de computer tokkelen, en op tijd naar bed! Want morgen is het weer een nieuwe werkdag!

In het weekend hebben ze wel al eens de bloemetjes buiten gezet. De lokale expats die ze in de sportclub en in de school hebben leren kennen,  zijn toffe mensen en prima gezelschap om pintjes aan de Zambezi rivier mee te drinken of de lokale restaurantjes te verkennen! 














zaterdag 5 mei 2012

10 dagen Botswana: Hoeveel mooier kan de wereld zijn?!


Van Windhoek zijn we oostwaarts gereden naar Botswana.  Een eindeloze route door de Kalahari Desert, waar de San/Bushman thuis zijn.  Alweer een legendarische plek als antropoloog! De grensovergang ging vlot en was een voorproevertje op het vlekkeloze verloop van de volgende 10 dagen!  Een confronterende quote aan het eerstvolgende tankstation bracht ons wel terug in de Afrikaanse realiteit, want Namibia was zo dunbevolkt dat we de chaos van het ‘echte’ Afrika bijna zouden vergeten... “Please do not give your ‘kind’ money to our street children.  They will use it to buy glue and to commit suicide. Rather give them fruit or veggies, than quick deaths. Thank you.”

Anderhalve boete later (één officiële - en één officieuze van overijverige flikken die een ‘creatieve’ bezigheid zochten na hun uren), zette onze route zich verder richting Maun, de uitvalsbasis voor de Okavango Delta.  Hoewel de quote anders zou doen vermoeden, ontmoetten we daar tal van vrolijke Botswanezen en een zeer fijne sfeer!

Botswana is gekend voor zijn exclusief toerisme en veel lodges zijn uitsluitend te bereiken.. per vliegtuig! Gelukkig vind je ook nog budgetvriendelijkere alternatieven, en dus konden we voor een veel lager budget dan oorspronkelijk gedacht drie dagen de Okavango Delta intrekken met een Mekoro ofte lokale variant van de kano. Onze gids en ‘poler’ was Kumo, en hij duwde ons met een lange stok vlot doorheen het water. Heerlijk om tussen de meanders te dobberen en ik was direct verkocht door de stilte, de waterlelies en het hoge gras. De Delta bestaat uit tal van eilandjes en wordt bewoond door zebra’s, olifanten, jakhalzen, hyena’s, wildebeesten, leeuwen en nijlpaarden! Nijlpaarden kwamen geregeld net iets te dichtbij om helemaal op ons gemak te zijn en “de tent konden we ook maar beter dichthouden voor slangen en andere reptielen”.  Ahum....  Maar hoe zalig was de bush walk, hoe romantisch de zonsondergang vanop ons bootje, hoe heerlijk rustig het zwemmeke en hoe niet-te-evenaren-mooi het landschap!

Na drie dagen nog dieper in de natuur gezeten te hebben dan anders, kwamen we terug terecht op het vaste land met stromend water en licht!  Amper bekomen van de fantastische ervaring,  wist Wim mij de dag erna gigantisch te verrassen met twee ticketjes voor een scenic flight by sunset over diezelfde Okavango Delta! Even snel bedisseld met het sympathieke personeel van de camping, terwijl ik een dutje lag te doen in de hangmat...  Wauw!!!  Absoluut een van de hoogtepunten van de afgelopen 8 maanden!!! Decadent, maar prachtig!

Nadien wilden we de zoutvlaktes bezoeken, maar opnieuw werden we geconfronteerd met nogal exclusief Botswanees toerisme.  Maar wie zoekt, die vindt, en dus bood het Nata Bird Sanctuary absoluut een waardig alternatief! Samen met vijftien Zuid-Afrikaanse bomma’s en bompa’s gingen we op zoek naar flamingo’s.  Opnieuw waanzinnig mooi, en het modderbadje van dat gebied was een gratis spa-behandeling waar mijn gekloofde voeten mij nog altijd dankbaar voor zijn!

Onze laatste dag in Botswana hebben we doorgebracht in Chobe National Park. In de plaats van drie dagen rondrijden op zoek naar beesten, hebben we de prijs van de naft geruild voor een boottochtje op de Chobe Rivier! De Afrikaanse olifant kan zwemmen, wie had dat gedacht! Zalig en voor de derde keer op rij een fantastische zonsondergang. Hoeveel mooier kan het nog worden?!

Morgen zijn we exact 8 maanden in Afrika. Nog een kleine 3 te gaan. Ik word zenuwachtig als ik dit schrijf. Het idee om iedereen terug te zien kriebelt enorm! Met een dubbel gevoel kijken we ook al wel eens naar een vacature of naar een plek om te wonen.  Onrust... De stress van ons Belgenleventje schrikt me voorlopig nog een beetje af en ik hoop dat ik het gevoel van geluk dat mij hier vaak overvalt mee zal kunnen nemen. Leven om te reizen en reizen om te leven.  Ik hoop dat iedereen zo’n passie vindt!

Work, like you don’t need the money
Love, like you have never been hurt before
Live, like there is no tomorrow

Hele dikke zoen!

Evy

























zondag 22 april 2012

Visiting Wim & Evy in The Land Of Sand (door Marjo)


Eindelijk is het me dan toch gelukt om mijn zusje en Wim een bezoekje te brengen.  Twee weekjes mee genieten in Namibië, het land of the endless horizons.   En dat klopt in elk geval!   Namibië is prachtig.  Met amper een tweetal miljoen inwoners in een land dat 25 keer zo groot is als België, is het overal rustig, er zijn dagen geweest dat we amper iemand zijn tegengekomen.    Een zaligheid, zo rustig, zo uitgestrekt, zo mooi.     

We hadden afgesproken dat ik zou meereizen met hen op dezelfde manier zoals  zij dat al maanden doen.   Met de tent en overlevend op noodles en pasta.  En dat is me prima bevallen, een beetje back to basics.   Maar ze zijn levensgenieters en hun echte Belgische roots nog niet vergeten, dus wordt er op tijd en stond ook wel geaperitiefd met het pintje en een zak chips (Wim moet toch ergens de verloren kilo’s van het  gezonde leven weer zien in te halen).    En natuurlijk wordt er ook wel eens uitgebreider gekookt, met een braai, barbecue dus, zoals dat hier heet, of trakteerden we onszelf op een uitje in een restaurant.   En dat gaat dan van sushi tot giraffe of zebra.   Heerlijk lekker, overigens.      Ze leven dus sober, maar met hier en daar een extraatje, vond ik het een prima way of life.  

Maar terug naar het land of sand, de prachtige woestijnen met de eindeloze duinen, echt zoals in de boekskes.   Adembenemend.   Wondermooi.    Onbeschrijflijk.    En de Namibiërs houden het eenvoudig.   De duinen krijgen hier gewoon een nummer. Dune 45 in Sesriem  en absoluut ook Dune 7 in Swakopmund zijn aanraders!   Omdat we alledrie de wintervakantie gemist hebben (wat erger voor mij is dan voor hen ;) ) , hebben we ons hartje toch nog even kunnen ophalen  door te gaan sandboarden.   Echt heel gelijkaardig met het snowboarden, maar wel zonder lift.    De duin gewoon terug te voet omhoog, dat is pas sport!    En voor Evy was het vooral racen naar beneden met een plank , met snelheden tot 60 à 70 km per uur.   En gaan!

Een streepje cultuur wilden we natuurlijk ook niet missen, dus een bezoekje aan de Damara  en de Himba, waren dan ook een must.   En omdat we soms echt zo weinig mensen tegenkwamen, was ik soms al bijna het gevoel van echt wel in Afrika te zijn kwijt.    Dat heb ik daar in elk geval teruggevonden.   Het kleurrijke Afrika met eeuwenoude tradities.   Volkeren die hun eigen dorp bouwen in the middle of nowhere en voor bijna alles zelf zorgen, zodat ze dus niet naar de supermarkt moeten gaan.    Een typische klederdracht  per stam, als is die klederdracht voor de vrouwen eerder schaars.    In monokini rondlopen is duidelijk niet vooruitstrevend.     Maar ik blijf een beha toch nog wel praktisch vinden.  Ik ben dan ook maar een gewone Westerling .... 

We hebben heel wat kilometers afgelegd met Katie, hun autootje, of moet ik een echte RAV 4 zeggen?! Ze heeft alle lastige wegen moedig getrotseert, want van een goede weg is er vaak geen sprake, laat staan dat er veel asfalt is.  Met drie pasten we er net in.    Katie is hier dus hun trouwe vriendin, hun huis en zelfs op tijdens mijn korte verblijf snap ik bijna waarom ze haar eigen faceboekpagina van hen gekregen heeft.  

Afrika zou Afrika natuurlijk niet zijn zonder enkele game drives in een Safaripark, Etosha.    Prachtige natuur, heel veel wild.   Massa’s zebra’s, wildebeesten, gemsbokken, springbokken, giraffen  én enorm veel zwarte neushoorns hebben we gezien.   Een echte zeldzaamheid!    Om een idee te geven, Wim en Evy hadden eerder 85  EUR per persoon voor betaald  (even een uitspattinkje  én de rhino’s zijn een nieuwe passie van Wim) en hebben er toen maar ééntje mogen  zien.   Lucky us dus!  Jammer genoeg hebben we de leeuwen moeten missen, maar dat is dan weer een goede reden om nog eens naar Afrika af te zakken.

Intussen zijn we terug in Windhoek beland, voor mij zit het er bijna op. 

Het was enorm leuk om hen terug te zien, ze zien er allebei heel happy, ontspannen en gezond uit!  
They are living the good life, want  het is zoals ze zeggen  ‘  ‘t zijn de zotten die werken’.

Merci dat ik even mee mocht reizen, ik heb er enorm van genoten.    Geniet nog van jullie laatste maanden, schatjes , en tot in juli! 
                                                                                                                                
Marjo

Een blij weerzien!

Intimiteit op Dune 45.

Inleefmoment in Dead Vlei.

Genieten op Dune 7.



Stoerdoenerij in Walvis Bay.



De grootste zeehondenkolonie in Afrika. Dat het stonk!

Himba meets modernity.





Dorst!

Kontjes keuren in Etosha.







Braai by night.